Jesteś niezalogowany
NOWE KONTO

Polski Deutsch

      Zapomniałem hasło/login


ä ß ö ü ą ę ś ć ł ń ó ż ź
Nie znaleziono żadnego obiektu
opcje zaawansowane
Wyczyść

 
 
 
  ID: 6193407

Dom nr 19 (d. dwór, RAD)

Dom gościnny jezuitów, dwór, Schloß, Unterkunft des RAD. für die weibliche Jugend



 
Jezuici, którzy władali Otyniem, w tym Klenicą, w latach 1649-1776 duży nacisk położyli na odbudowę Klenicy zniszczonej w czasie wojny trzydziestoletniej. Najważniejszym jednak problemem jezuitów było ugoszczenie pątników, którzy tłumnie pielgrzymowali do figury Matki Boskiej Klenickiej (kult znany od co najmniej XV wieku). Dlatego w roku 1680 jezuici wybudowali drewniany dom gościnny z towarzyszącą zabudową gospodarczą. Budynek spłonął 10 lat po wybudowaniu, w trakcie pożaru Klenicy, który strawił ...
Jezuici, którzy władali Otyniem, w tym Klenicą, w latach 1649-1776 duży nacisk położyli na odbudowę Klenicy zniszczonej w czasie wojny trzydziestoletniej. Najważniejszym jednak problemem jezuitów było ugoszczenie pątników, którzy tłumnie pielgrzymowali do figury Matki Boskiej Klenickiej (kult znany od co najmniej XV wieku). Dlatego w roku 1680 jezuici wybudowali drewniany dom gościnny z towarzyszącą zabudową gospodarczą. Budynek spłonął 10 lat po wybudowaniu, w trakcie pożaru Klenicy, który strawił całą wieś. Dom gościnny odbudowano jako murowany i oddano go do użytku w roku 1693. W roku 1791 wzmiankowano dom gościnny jezuitów jako stary pałac (Altes Schloß). W dniu 13 stycznia 1800 roku po śmierci księcia Piotra Birona wszedł w życie jego testament, zgodnie z którym dziedziczką Klenicy (oraz Otynia i wolnego państwa stanowego Syców) została najmłodsza córka Dorota. Na mocy jej testamentu zatwierdzonego 1 listopada 1859 roku najmłodsza z trojga dzieci Paulina (wówczas markiza de Castellane) objęła majątek w Klenicy. W roku 1875 Paulina Józefina de Castellane ustanowiła swoją pierworodną córkę Marię oraz jej męża księcia Antoniego Radziwiłła użytkownikami i zarządcami majątku w Klenicy. Antoni Radziwiłł już w roku 1862 ustanowił księstwo Klenica i regularnie tu przyjeżdżał z oddalonego o ok. 200 kilometrów Berlina. Zatrzymywał się wówczas w domu gościnnym jezuitów - w nim spędzał noce a w trakcie dnia brał udział w polowaniach. Po wybudowaniu w roku 1885 nowego pałacu myśliwskiego dotychczasowy dwór, dawny dom gościnny jezuitów, stracił na znaczeniu. W czasie II wojny światowej dom służył jako kwatera dla członków żeńskiego RAD.
Obecnie jest to budynek mieszkalny. Opis dworu zaczerpnięty ze strony Lubuskiego Konserwatora Zabytków jest następujący: "Dwór wzniesiony jest na planie prostokąta z centralnie umieszczonym ryzalitem w elewacji wschodniej i pseudoryzalitem w elewacji zachodniej. Dwukondygnacyjna bryła pierwotnie przykryta była czterospadowym dachem. Fasada z głównym wejściem skierowana była na wschód. W pierwszej poł. XIX wieku obiekt przebudowano w związku ze zmianą jego przeznaczenia. Wydzielono nowe pomieszczenia zmieniając układ wnętrz i dachu. Zlikwidowano czterospadową konstrukcję dachu na rzecz dwuspadowej. Główne wejście przeniesiono z elewacji wschodniej na zachodnią, sytuowaną od strony podwórza. Nad portalem drzwiowym wmurowano kamienną tablicę z herbem księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord. Na początku XX wieku do elewacji południowej dostawiono drewniane schody, prowadzące do mieszkania na piętrze. Ściany zewnętrzne przepruwają prostokątne otwory okienne, pozbawione obramień w trakcie XIX-wiecznego remontu. Elewacje opracowane gładkim tynkiem wieńczy szeroki profilowany gzyms. Naroża spinają gładkie pilastry. Elewację wschodnią – dawną fasadę – akcentuje wysunięty przed lico ryzalit zamknięty trójkątnym frontonem, ujętym lizenami. Przyziemie ryzalitu akcentują podwójne, boniowane pilastry zakończone kapitelami trzymającymi belkowanie z przerwanym naczółkiem. Pośrodku usytuowane jest wejście do budynku, nad nim blenda. Na wysokości piętra znajdują się dwie głębokie, przesklepione półkoliście wnęki. Na elewacji południowej, pomiędzy oknami drugiej kondygnacji, umieszczony jest zegar słoneczny wykonany w technice sgraffito. Wewnątrz częściowo zachowały się elementy historycznego wyposażenia – stolarka drzwiowa. Po 1945 roku rezydencję przejął Skarb Państwa. W 1949 roku obiekt przeznaczono na mieszkania dla pracowników PGR. W ostatnich latach wprowadzono wtórne podziały po­mieszczeń, wymieniono pokrycie dachu i częściowo stolarkę okienną. Obecnie zamieszkuje w nim kilka rodzin."
/Petroniusz w oparciu o www.lwkz.pl i www.palaceiparki.pl /
Pokaż więcej Pokaż mniej
 

  • Data: 1917-1920
    komentarze: 0
    Dom przy ul. Stawnej nr 19 w Klenicy. To dawny dom gościnny jezuitów, ...
  • Data: 1938-1941
    komentarze: 2
    Klenica. Odra w okolicach wsi, żeński obóz pracy RAD i główna ...
  • Data: 2016-07
    komentarze: 0
    Dom przy ul. Stawnej nr 19 w Klenicy. To dawny dom gościnny jezuitów, ...
  • Data: 2016-07
    komentarze: 0
    Wschodnia, kiedyś frontowa elewacja dworu w Klenicy. W trakcie ...
  • Data: 2016-07
    komentarze: 0
    Zegar słoneczny na południowej elewacji dawnego dworu w Klenicy ...
  • Data: 2016-07
    komentarze: 1
    Kamienna tablica z herbem księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord ...